نماز در مکتب انسان ساز اسلام از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و هیچ عملی از اعمال دینی و افعال عبادی با آن قابل مقایسه نمی باشد و اگر خواسته باشیم تعالیم و دستورات دین را درجه بندی نموده و مراتبشان را مشخص نمائیم نماز در بالاترین درجه و مرتبه تعالیم دینی قرار دارد.نماز از چنان ارزشی برخوردار است که سایر ارزش های دینی در عرض آن قرار نمی گیرند. اگر درک و معرفت به ارزش نماز برای کسی حاصل گردد هرگز در آن کوتاهی نکرده و یا آن را ترک نخواهد نمود. در روایتی از امام صادق(علیه السلام) چنین آمده است که: «هرگاه کسی به نماز ایستد رحمت الهی از آسمان بر او نازل می شود و فرشتگان اطراف او را احاطه می کنند و فرشته ای گوید: اگر این نمازگزار ارزش نماز را می دانست هیچ گاه از نماز منصرف نمی شد». علی (علیه السلام) در حدیثی می فرمایند: اوصیکم بالصلاه التی هی عمود الدین و قوام الاسلام فلا تغفلوا عنها.

«شما را سفارش می کنم به نمازی که ستون دین و قوام اسلام است پس از نماز غافل نشوید».

خداوند در شب معراج به نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) حقایق بسیاری را نمایان و متجلی ساخت که یکی از آن حقایق که بر پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) آشکار گردید نماز بوده است که به صورت محملی از نور که چهل نوع از انواع نور در آن بود و اطراف عرش خدا را احاطه کرده بود ظاهر گردید. به همین جهت آن سفیر الهی فرموده اند الصلاه نور. «نماز نور و روشنایی است». پس کسی که با نماز مانوس است در قلمرو نور و روشنایی قرار دارد و آنکه با نماز فاصله دارد از نور و روشنایی دورافتاده و خود را در محیط تاریکی و ظلمت انداخته است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که مفهوم کلام نبی (صلی الله علیه و آله و سلم) این است که تارکین نماز در تاریکی اند و چون به ارزش نماز در زندگی خود ارجی ننهاده اند نزد مسلمین فاقد اعتبار و ارزش اجتماعی بوده و ایشان را در زندگی دنیا و آخرت سعادتی نیست. ارزش و شخصیت آدمی به میزان اهمیت دادن او به ارزش های دینی است و مومن واقعی از بی توجهی و بی مبالاتی نسبت به تعالیم دینی و ارزش های الهی مبراست. پس نماز را در دین جایگاهی بس بلند است به منزله سر در بدن و روح در کالبد جسم، همان گونه که بدن بی سر و جسم بی روح را ارزشی نیست دین بی نماز را خیری نخواهد بود.